Woensdag kreeg ik één van de beroerdste berichten uit mijn leven: mijn broer belde om te vertellen dat zijn zoon een hartaanval had gehad “en hij is niet meer”. En vanaf dat moment ben ik de kluts kwijt. Ik heb de rest van de middag gehuild, gevloekt, gehuild en gevloekt enz. En dat was donderdag al niet anders, en ook vrijdag en zaterdag. Iedere Lees verder
In Wâldman yn Peins.
Reageer