Emiels ene minuut?

 

emiel 2

23 juli, een dag van Nationale rouw. Om 5 minuten voor 4 beginnen de kerkklokken te luiden, en om 1 minuut voor 4 is er een minuut stilte voor de passagiers van MH17.  Het had voor mij niet gehoeven, want ik kan niet op bevel even een minuut aan iemand denken. Ik denk n.l. al dagenlang aan Emiel, bewust en onbewust. En dat kan ook niet anders, want vrijwel het gehele nieuws bestaat uit nieuws rondom deze tragedie.  Ik begrijp die minuut stilte overigens wel, want het is een teken van saamhorigheid, van medeleven en wat al niet meer. Mijn ene minuut was zeker 5 minuten, want wij zaten zwijgzaam in de schaduw onder een boom. Een boom waar Emiel ook wel bij is geweest. En dat soort dingen bedenk ik een hele dag. Loop ik over de betonnen stelcon platen op ons opslagterrein, bedenk ik ineens dat Emiel nog heeft meegeholpen om ze te leggen.

Onder de koffie heb ik zijn naam even op Google gezet, en beland op die manier op zijn Facebookpagina. Zelf heb ik geen Facebook, maar de rest van de westerse wereld wel zo’n beetje, dus het was even zoeken naar de juiste weg. Maar uiteindelijk heb ik alles gelezen en bekeken wat ik maar vinden kon. En het was bijna overal hetzelfde: een breed lachende Emiel, alleen, met vrienden of met zijn vriendin.  De berichten omtrent zijn overlijden zijn bijna eensluidend:  een lieve jongen, positief, behulpzaam, alles uit het leven halend, enz. Natuurlijk, van de doden niets dan goeds, maar dit had ik wel verwacht want het klopt gewoon 100%.  Gewoon een bevestiging van hetgeen ik zelf ook al voor ogen had.  Om ruim 16.00 uur komen de eerste vliegtuigen aan de grond met de eerste 40 kisten, en vanaf dat moment is er weer geen ander nieuws dan MH17.  Het is meer dan indrukwekkend. Maar ik denk wat heel veel mensen ongetwijfeld ook zullen denken: Ligt …….. nu in één van die 40 kisten? Hoe snel krijgen we nu een antwoord?  Wat doen de nabestaanden met deze info?  Komen er nu rouwadvertenties in de kranten?  Een begrafenis?  Crematie? In besloten kring of met een grote dienst? Ik loop met steeds meer vragen rond en wil meer informatie. Dit is mij nog nooit overkomen. Toen ik zo’n 14 jaar geleden een telefoontje kreeg dat mijn vader overleden was op Gran Canaria, schrok ik niet echt. Het was n.l.niet geheel onverwacht. Hij had allerlei kwalen, maar leefde er lustig op los, en hijzelf wist ook wel dat zijn einde naderbij was. Wel is het zo dat ik iedere dag aan hem denk. Dat kan ook niet anders, want ik verdien mijn brood met wat hij ooit heeft opgezet. Wij wonen en werken op de grond die hijzelf ooit heeft gekocht. Het verschil met Emiel is dat er een gebrek is aan informatie, en het leeftijdsverschil. Vooral de geruchten maken het nog erger. Alleen de directe nabestaanden weten misschien iets meer, maar die kunnen, willen of mogen niets zeggen. Pas na een 100% identificatie, en wanneer zijn stoffelijk overschot weer terug is in Damwâld, komt er waarschijnlijk een vervolg.   Voor de familie komt er nog een bijna onmogelijk zware tijd.

Een minuut stilte: overdenken wat er is gebeurd, en denken aan de onzin van oorlog. Denken aan zijn vader, moeder en beide broers. Denken aan de betrekkelijkheid van ons bestaan. Maar ook denken aan de vele mooie momenten die we hebben gehad met Emiel. Denken aan ons geplaag over zijn gestotter. Denken aan zijn gezonde eetlust, zijn tennis verhalen, zijn Cambuur verhalen.  Denken aan zijn lach, zijn band met zijn oma enz enz.

Dat lukt niet in één minuut. Het is al dagenlang een dagtaak.

UFO in Broeksterwâld

 

Wie vroeger een UFO had gezien, en dit in de openbaarheid bracht, kreeg al gauw een bijnaam: Jan UFO, Piet UFO, of de hele voornaam werd weggelaten en ging de betreffende persoon zelf verder door het leven als UFO. Toen ik ruim een week geleden een UFO zag heb ik nog vrij lang lopen nadenken wat ik nu moest met dit voorval. Ik weet dat al door het leven ga als Bert Tegel,  Bert Dakpan en Bert “ fan pietje Bel”, maar dat is niet storend. Maar om nu ook nog eens als Bert UFO verder door het leven te gaan vind ik minder leuk.

Maar de kogel is door de kerk, en ik durf met recht en reden te zeggen dat ik een UFO heb gezien in Broeksterwâld.  Echt waar, midden op de dag. En ik ben danig geschrokken door de omvang. Natuurlijk had ik ze wel eens op TV gezien, maar als je er dan eentje in het echt ziet, schrik je danig. En niet alleen de omvang was indrukwekkend, ook het geluid was veel luider dan ik ooit had kunnen denken. Toen ik een beetje van de schrik bekomen was zag ik hoe dat enorme geluid werd geproduceerd. Deze UFO had een dubbel stel vleugels!

Van mijzelf durf ik rustig te stellen dat ik niet angstig ben aangelegd, dus toen ik een beetje bekomen was van de eerste schrik liep ik op de UFO af. Maar na een paar passen bleef ik staan, want ik schrok van de uitwerking van die paar passen:  het geluid  nam weer toe en ik zag ineens een vervaarlijk tentakel aan de achterzijde. Vele malen groter dan ik ooit had gezien en dan wordt je toch weer even met beide benen op de grond gezet.  Ik heb enig tijd staan denken wat de beste optie was om nu te doen: stilstaan en afwachten of de UFO weer zou verdwijnen,  stil blijven staan en wachten tot er mensen bij zouden komen staan die de UFO ook hadden gezien,  snel wegrennen met het risico om iets te overkomen, of rustig terugtrekken. Ik heb gekozen voor het laatste, en na een paar pasjes achteruit nam het geluid weer af.  Maar direct gevolgd door iets waar ikzelf geen rekening mee had gehouden, n.l. dat het initiatief nu ineens van de tegenpartij kwam!  Dat was een optie die ik in eerste instantie niet meer had verwacht!  Ik zat echt niet te wachten op een confrontatie. Ik wilde niet de boeken in gaan als Bert UFO: de man die werd aangevallen door een UFO!  In een paniekreactie rende ik snel weg,  en wachtte op de gevolgen. Werd ik van achteren aangevallen?  Er gebeurde niets. Helemaal niets.  Na 20 meter stopte ik, en na een poosje liep ik aarzelend weer terug naar de UFO.  Die had zich enigszins verplaatst, en aan alles was te zien dat deze aanstalten maakte om weer verder te vliegen. Toen besefte ik dat ik snel moest zijn om te bewijzen dat ik echt een UFO had gezien, en ben ik weggerend om mijn camera op te halen. Gelukkig kon ik een paar scherpe foto’s maken voor nadere identificatie en bij het bezien van de foto’s realiseerde ik mij pas hoeveel geluk ik heb gehad, want de proporties waren enorm!  Groter dan ik ooit op TV had gezien. Ik heb Jacob Bijlsma in eerste instantie benaderd, want die heeft enorm veel gezien in zijn leven, maar ook hij had hier geen zinnig woord voor.  Ook hij schrok van de omvang en het feit dat zoiets in Broeksterwâld  plaats gevonden had!

Daarna ben ik het Internet op gegaan, maar dat maakte het niet gemakkelijker, want er stonden zoveel meldingen van, en zoveel foto’s dat het dus in eerste instantie echt om een UFO ging!  Een Unidentified Flying Object.  Ook onze dochter heeft nog  voorzichtig iemand benaderd, maar ook diegene had geen directe oplossing. Mijn UFO  bleek echt héél  groot te zijn, en het is een wonder dat niet meer mensen melding hebben gedaan van deze UFO!  Inmiddels zijn er behoorlijk veel opties weggestreept, louter en alleen om de omvang, en is er nog maar één mogelijkheid:  zie de foto hier onder

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 100_6712