Een middenstander heeft geen overuren.

Deze week had ik een gesprek met een collega handelaar, en het gesprek kwam natuurlijk over het gezeur tot welke leeftijd we nog moeten werken. En dat is natuurlijk een kwestie van geld. Want de één zit nog in een hele oude en voordelige regeling, en een ander moet tot ver na zijn 67e jaar. Dan is er nog het gedoe over 40 of 45 jaar gewerkt hebben en dan in de WAO.  Dat laatste zou voor heel veel mensen heel goed ef7fb9b5deuitkomen, want de meeste mensen van mijn leeftijd hebben inmiddels al 40 jaar of langer gewerkt. Dat zit hem gewoon in het feit dat heel veel mensen direct na de LTS of ander lager voortgezet onderwijs al aan het werk gingen, en vaak ook nog eerder om dat ze voortijdig stopten met “leren”. Het gaat dan inderdaad veelal om lagergeschoolde mensen die vaak ook lager geschoold werk doen. Helemaal niks mis mee, in tegendeel. Want dit zijn de mensen van de praktijk, de doeners. Kijk, daar zit direct al de kneep, want vandaag de dag  leren de jongeren veel langer door om maar zoveel mogelijk papiertjes te behalen en vaak nog niet eens om de lesstof.  Veel jong volwassenen hebben op hun dertigste nog nooit een uur gewerkt, en dat zijn dus de denkers en duidelijk geen werkers. Bovendien is er nog een heel groot verschil tussen het lagergeschoolde werk van nu en dat van vroeger, en dat is de staat van het werk. Want voorheen was het werk veel zwaarder. Letterlijk, want het gaat om gewichten en om handwerk. Vandaag de dag zit heel veel materiaal verpakt in zakken van 13, 15, 20 of 25 kg. Datzelfde spul zat voorheen verpakt in zakken van 50 kg. Bovendien wordt veel werk vandaag de dan machinaal gedaan, of met tilhulpen en ergonomisch gevormde hulpmiddelen. De ARBO  is hier heel erg mee bezig (geweest), en is ook degene die dit soort dingen controleert.  Het komt er dan ook letterlijk op neer dat heel veel bouwvakkers gewoon te lang te zwaar werk hebben gedaan. En laat ik het dan nog maar niet hebben over loodhoudende verfsoorten, asbest, vluchtige stoffen in verf en lijm, en giftige stoffen.  Ditzelfde gesprek had ik deze week met een1004004009666178 bouwvakker. Hij was afgekeurd en moest rondkomen van een laag inkomen. “Altijd veel en zwaar gewerkt, en veel en vaak bijgebeund” . Want dat is ook nog een wezenlijk verschil: bouwvakkers beunen veel bij om zo toch nog een centje bij te verdienen. Nog meer werk en nog meer uren. En toen moest ik aan mijn eigen werkuren denken  en aan die van bijvoorbeeld mijn vader: veel.  Een ondernemer heeft immers geen overuren. Dat zijn ook gewoon uren. Gewoon nog meer uren. Een werkweek van 50 tot 60 uren is voor een ondernemer vaak heel normaal, en het is echt geen uitzondering dat het oploopt  tot 70 of 80!  Minimaal 6 en soms 6½ of 7 werkdagen. Ondernemer zijn is een levenswijze, en geen beroep. Het is een wezenlijk verschil. Het is ook een gevoelskwestie, en heeft te maken met aanzien en ook met de vrijheid als ondernemer (voor zover die er nog is). Maar als iedereen vandaag vrij zou krijgen die inmiddels al 40 jaar heeft gewerkt, dan zijn er heel veel banen beschikbaar. Nadeel is alleen het feit dat het veelal werk in de bouw is, en daar is op dit moment toch al een chronisch tekort, en worden zelfs de ouderen aangespoord om maar langer te werken!  Dieptriest, want als deze banen zouden worden uitgedrukt in een verhouding tot de zwaarte van het werk (een gewogen gemiddelde) dan zouden zij allang thuis bij moeders de vrouw zitten! Weliswaar met slijtageklachten, maar toch uit het arbeidsproces!

Geef een reactie