Een zak met botten.

Dat was de vaste benaming van mijn vader voor het menselijk lichaam. Hij was jaren werkzaam geweest in de slagerij van de firma Dijkstra in Murmerwoude, en wist maar al te goed hoe een lichaam in elkaar zit en ook werkt. En dan maakt het niet zoveel uit of dit nu menselijk of dierlijk is. Daarnaast kreeg ik vroeger geregeld van mijn moeder te horen “wat voor vies ding een menselijk lichaam is als het ziek is: Uit alle gaten komt wel wat, en alles stinkt”. En eigenlijk hadden ze beide gelijk. Als alles goed werkt, is een lichaam een wonderbaarlijk mooi iets. En dat was ook mijn gedachte bij de tentoonstelling die een poos geleden in Amsterdam was. Echte menselijke lichamen die geprepareerd waren, en soms (gedeeltelijk) ook ontdaan van het vel. En dan is alles zichtbaar: de aderen, de zenuwen, spieren en organen. Zelfs de hersenen, de ogen en het hart zijn “opengewerkt” zodat echt alles te zien is. Ruim van tevoren was de datum al bekend, en toch ontkwam ons die datum. Misschien wel juist doordat er vooraf zoveel reclame en ophef was. En dat vond ik  behoorlijk jammer, want ik was bestc8222de71370d1a2046651015a6395e0--bodies-exhibit-the-human-body nieuwsgierig. Maar nu heb ik dan de kans om die misser goed te maken omdat er nu een dergelijke tentoonstelling is in het Oranjehotel in Leeuwarden. Niet diezelfde van toen, maar toch. In de afgelopen dagen is er nogal wat ophef geweest omtrent de herkomst van de lichamen, mede doordat de woordvoerder van de tentoonstelling diverse verhalen ophing over die lijken. Het zouden zwervers zijn, en het zouden mensen zijn die hun lichaam ter beschikking hadden gesteld. Maar hij vertelde ook dat ze uit China afkomstig zouden zijn. Ook Justitie was niet helemaal zeker en heeft de boel in onderzoek. Maar goed, de tentoonstelling is gewoon te zien en voor het niet geringe bedrag van € 15,00 per persoon mochten wij die opengewerkte zwervers c.q. Chinezen bekijken. Oranjehotel met Oranje prijzen. Vijftien euro is echt het hoogste bedrag wat ik ooit betaald heb om dode mensen te bekijken. In de afgelopen weken was er enorm veel reclame gemaakt voor deze tentoonstelling, met daarbij een foto van een vuurrood lichaam waarop allerlei vezels en spieren waren te zien. Eenmaal binnen in het Oranjehotel werd al heel snel duidelijk dat het een zeer slechte tentoonstelling was. Het is een reizende tentoonstelling, en alles is dan ook al vele malen verhuist. En dat was heel duidelijk te zien, want de plexiglazen steunen waren beschadigd en bekrast, en overal lag heel fijn gruis en korreltjes. Maar wat ik nog het allerergste vond was nog wel dat bijna alle “menselijke organen en lichamen” op goedkope plastic voorwerpen leken. De nummertjes in de legenda waren extreem klein, en vaak al niet eens meer aanwezig. Bovendien waren de grote posters met tekst omtrent de werking van de organen zeer slecht vertaald. De ene keer trouwens met Duitse tekst en de andere keer in het Engels. Wat mij ook verbaasde was het feit dat er niet met meer kleuren werd gewerkt om bepaalde soorten vezels en spieren aan te geven. Vrijwel alles was kleurloos en slecht herkenbaar. Ik vermoed dan ook dat alle rode verf is gebruikt voor de rode advertenties! Nee, dit was ronduit een zeer tegenvallend uitstapje. Toen we weer buiten stonden moest ik ineens denken aan mijn vader. Hij was zijn hele leven zelfstandig ondernemer, en verhandelde vrijwel alles wat Oebele met mummiesmaar los en vast zat.  Maar in Mei 1968 kwam hij met hele vreemde handel thuis. Achter in de auto stonden n.l. 3 beschimmelde lijkkisten met daarin 3 echte mummies!  De kisten waren afgedekt met glasplaten.  Natuurlijk ging dit als een lopend vuurtje door het dorp, en het duurde dan ook niet al te lang voor de politie op de stoep stond.  Men wist niet echt hoe ze hier mee aan moesten, en mijn vader was niet erg scheutig met mededelingen. De hele situatie haalde de kranten, en er kwam zelfs een artikel met foto’s in het Korpsblad Landelijke Politie!  Er ontstond een discussie wat nu precies een lijk was, en of de wet op de lijkbezorging hier ook op toegepast moest worden. De mummies zijn verkocht en mijn vader heeft er verder nooit meer iets van gehoord. De hele affaire heb ik uitgebreid beschreven, en is een onderdeeltje van een boek waar ik al geruime tijd mee bezig ben. Dus dat ga ik nu niet verder uit de doeken doen.  Op de foto’s van de mummies zijn de organen overigens ook duidelijk te zien, beter nog dan vandaag in Leeuwarden. Had ik dus beter achter de PC kunnen blijven zitten!

Geef een reactie