Deze week moest ik een partij dakpannen ophalen bij iemand in Damwâld.
Deze mensen wonen tegen de bebouwde kom van Damwâld, op de grens van bebouwing en weiland. Een ideale plek.
Het woonboerderijtje was omgeven door een weelde aan bloeiende bloemen en struiken, maar ook fruitbomen, bramen en frambozen struiken, druivenranken etc.

De dakpannen stonden nog niet op pallets, maar waren gestapeld langs een tuinmuurtje, met daarachter een zee van bloemen.
Hoe dichter ik bij de grond kwam met het oppakken van de dakpannen des te vochtiger het werd, en kwam ik steeds meer “ongedierte”tegen: donkere padden, slakken (met huisjes) en enorme bruin/zwart gevlekte naaktslakken van zeker 10-13 cm lengte.
Toen de bewoner even kwam kijken en helpen, zag hij de slakken, pakte ze op, en gooide ze in het water van de naastgelegen sloot.

Het jaar daarvoor, vertelde hij, hadden ze een enorme slakkenplaag gehad.
Vrijwel alle bloemen en planten waren aangevreten en vernield.
Sinds die tijd gooit hij alle slakken die hij tegenkomt op zijn erf, in het water.
“Ik fersûp se allegearre”.
Een massagraf voor (huisjes)slakken.