Het ligt dus NIET aan mij.

Ik kan met een gerust hart verder gaan met mijn schrijverij.  Er is namelijk een periode geweest dat ik dacht dat het aan mijzelf lag dat ik vrijwel nooit een reactie kreeg op mijn artikeltjes. Lag het aan mijn  onderwerpen?  Aan mijn manier van schrijven, of gewoon aan mijn persoon?  Nee, het ligt  niet aan mij, maar aan de lezer.  En dat zeg ik niet omdat ik dat zo zie, maar omdat iedereen dit zegt die op één of andere manier de pen ter hand neemt.  Nu moet er wel een nuance in aangebracht worden, want als je iemand persoonlijk op de korrel neemt komt er vrijwel altijd een reactie.  Maar als het een algemeen onderwerp betreft komt er in bijna 100% van de gevallen geen reactie.  Maar als ik dan onderweg ben  krijg ik overal reacties op, zowel positief als negatief.  Dan blijkt ineens dat men wél een mening heeft,  en dat men er dan wél over wil spreken.  Het is dus voor de mensen moeilijk om voor hun mening uit te komen als een ander dat ook kan zien of lezen.  Sinds enige tijd zet ik mijn artikeltjes ook op Facebook, en daar ligt het iets gemakkelijker. Daar komen zo nu en dan wel wat reacties onder te staan.  Maar meestal zijn het dezelfde personen, en vaak zijn het wat algemene opmerkingen.  Blijkbaar is men bang voor de reactie van anderen, en is de dorpse sociale controle nog steeds heel groot.  Gisteren was op Omrop Fryslân iemand BK Lijst 0 nbenulte horen die gedichten schreef, en ook eigenlijk nooit reacties kreeg op die gedichten. En het was haar ook al opgevallen dat mensen wél een mening hebben als je één op één met ze in gesprek gaat.  Het ligt dus niet aan mij, en dat is een hele geruststelling.  Of eigenlijk ook niet, want schrijven doe ik toch. Laatst kreeg ik van iemand een tip:  je moet gewoon weer eens de giftige pen ter hand nemen.  En eerlijk gezegd is dat wel iets wat goed bij mij past. Aan de andere kant is weer zo dat je met honing verder komt dan met azijn.  En een giftige pen houdt eigenlijk altijd in dat je iemand  in de zeik zet. En het is gewoon waar, er is geen mooier vermaak dan leedvermaak.  Maar ik heb allang uitgevonden dat je elkaar in het leven op één of andere manier wel weer tegenkomt, en dat zo’n giftig artikeltje dan soms heel negatief voor mijzelf uit kan vallen.  Niet dat ik daar bang voor ben, maar als zo iemand dan op een positie zit die voor mij van belang is, dan kan dat knap vervelend zijn. Dus écht giftig schrijven over één bepaald persoon is niet echt handig. Dan maar wat minder giftig, en wat over bloemetjes en bijtjes schrijven in de wetenschap dat ik het maar amper reacties oproept, en dat ik  wel gespreksstof heb als ik ergens loop of werk. Overigens ben ik jaren geleden op een hele mooie manier zelf eens met de neus op de feiten gedrukt. Het was in de tijd van de verkiezingen, en rondom stonden grote borden in de gemeente waar men verkiezingsposter op kon plakken. En ineens zag daar mijn eigen foto tussen staan. BK lijst onbe O (lijst onbenul) met daarbij allerlei onderwerpen waar ik destijds veelvuldig over heb geschreven. Een hele mooie en ludieke actie van een groep jongeren waar ik destijds nog wel eens tegenaan schopte. Natuurlijk heb ik daar een foto van gemaakt, want zo vaak zal zoiets toch niet weer gebeuren. En eigenlijk moest ik ook wel even lachen, want de foto zat een paar meter boven de grond, zodat ik eigenlijk toch nog op een bepaalde manier op  hen neerkeek!

Geef een reactie