Koffie en thee.

Vandaag de dag draait alles om geld: alles moet snel, en het horloge bepaalt het ritme.
Maar vroeger was dat al niet anders.
Een goed voorbeeld hiervan was de boerin die de helft van de thee/koffie in het kopje goot, en de andere helft in het schoteltje zodat alles sneller afkoelde!
Het tijdperk van dat soort boeren is gelukkig voorbij.
Of toch niet?

Enige tijd geleden moest ik een bestelling afleveren op een adres diep in de provincie Groningen, dicht tegen de Duitse grens.
Toen ik het erf opreed, zag ik vanuit de cabine dat de boer met zijn gezin in de bijkeuken zat te koffiedrinken.


Toen ik de boer vroeg waar ik de bestelling moest lossen snauwde hij “het personeel zit achter!”, en smeet vervolgens de deur voor mijn neus dicht.
Omdat ik al ruim twee uur onderweg was, had ik best trek in een bakje koffie, en veronderstelde dat er een soort kantoortje of kantine in de schuur zou zijn.
Maar niets van dat alles, want het personeel zat in een half open vertrek, in een tochtige ruimte op strobalen te koffiedrinken!
Maar niet iedereen heeft die mentaliteit, want enkele jaren geleden kregen we eens thee aangeboden, van een man die zichzelf als kunstenaar betitelde.
En dat nog wel in Broeksterwoude.
Hij kocht bij ons een paar grote ronde veldkeien met een diameter van ongeveer 70/75 cm.
We moesten ze bij hem thuis afleveren, maar dit keer niet in een tuin, maar in een “nest”.
Hij had van takken, takjes, mos en aarde een soort nest gemaakt met een doorsnede van zeker twee meter.
De man woonde aan een onverharde, doodlopende weg waar onmogelijk een vrachtauto kon komen.
We moesten ze dus met de aanhangwagen bezorgen, en met de hand lossen, en in het nest plaatsen. Op de dag van aflevering was het bloedheet zomerweer, en het duurde dan ook niet al te lang, of we waren door en door nat van het zweet door al dat gezeul met de grote veldkeien.
Toen de klus geklaard was, vroeg de man ons of we iets wilden drinken.
Wij waren in de veronderstelling dat het frisdrank zou worden, maar het werd………. thee met zout! De man bemerkte onze verbazing, en zei dat dit een beste remedie was tegen dit weer en grote dorst.
Toen de man naar achteren ging om geld te halen voor de geleverde veldkeien, gooiden wij bijna gelijktijdig de thee in een plantenbak naast de muur, aan de rand van het terras.
Bij terugkomst zag de man dat de beide bekers leeg waren, en nam direct de theepot en de zoutpot mee, om opnieuw in te gieten!
Beleefd hebben we toen maar gezegd dat we nog meer te doen hadden die middag, want tijd is tijd nietwaar?
Maar toch, de bedoeling was goed.
BK

Geef een reactie