Mijn goede daad van deze dag.

Vanochtend vroeg liep ik, net als alle andere dagen,  richting Haadwei om de kranten uit de bus te halen. Bij de oprit zag ik iets glinsterends liggen. Nu was alles stevig bevroren en wit, dus ik zag in eerste instantie niet wat het was, maar het hoorde daar duidelijk niet te liggen. Het bleek een soort zorgpas te zijn. En dat is vreemd, want  aan onze kant van de Haadwei komen nagenoeg geen mensen, alleen postbodes en krantenbezorgers.Dus voor de zekerheid ben ik de berm even langs gelopen, en vond al snel een RABO pas, een rijbewijs, nog twee RABO passen, wat kassa bonnetjes en uiteindelijk een portemonnee. En wat ik totaal niet verwacht had, er zat nog geld in. Niet veel, maar toch altijd nog iets van € 70,00. Een bewijs dat het geen geval van diefstal was. Gelukkig zat er ook nog een naamkaartje in met een telefoonnummer. Het bleek van iemand te zijn uit ons buurdorp De Falom. Natuurlijk direct gebeld, want dat voorkomt misschien heel wat werk:  aangifte bij de politie, bankpassen blokkeren bij de bank etc.  Maar de vrouw in kwestie wist nog niet eens dat ze haar portemonnee kwijt

portemonneewas. Ze was  de avond ervoor nog even naar de winkel geweest en was vervolgens weer naar huis gereden. Waarschijnlijk heeft ze de beurs even op het dak van de auto gelegd om de deur van het slot te draaien o.i.d. en is daarna weggereden. En bij ons voor de deur is deze  met inhoud van het dak gegleden. Ze wist precies wat er in zat aan pasjes e.d. en alles bleek nog compleet te zijn. Iedereen weer tevreden. Maar jaren geleden had ik iets soortgelijks, en daar heb ik toch wel een nare bijsmaak aan over gehouden. Op een ochtend vroeg reed ik met mijn vrachtauto  Kootstertille binnen, en zie ineens een grote hoeveelheid pasjes e.d. in de rozenstruikjes liggen. Het was echt een heel pakketje passen, een rijbewijs, ID kaart, tankpassen etc. Maar geen geld. Ik had geen tijd om het spul naar het politiebureau te brengen in Buitenpost, dus ik heb ze opgebeld en het verhaal uitgelegd. We spraken af dat zij de eigenaren mijn telefoonnummer zouden geven als zij zich zouden melden aan het bureau. En dat gebeurde al vrij snel. ’s Avonds  stonden ze bij mij op de stoep. Ze waren blij dat ik alles had gevonden, maar toen ze zagen dat er geen geld meer in zat, veranderde de stemming snel. Of ik écht niets had gevonden?  Het gesprek ging de verkeerde kant op, en ze spraken het net niet uit, maar het was duidelijk te merken dat ze mij niet vertrouwden en er van verdachten het geld achterover gedrukt te hebben. Dit keer heb ik de betreffende vrouw zelf gebeld, en wat vragen gesteld, want ik laat mij natuurlijk niet weer in de zeik zetten!  Toen ze de deur uitliep zei ze nog “Fijn dat er nog eerlijke mensen zijn”. Ja, dat vind ik ook.

Geef een reactie