Een virusje.

Ik had het kunnen weten:  ga ik eens een keertje naar de huisarts, kom ik met lege handen thuis. Onze huisarts verdient aan mij geen droog brood, want ik kom bijzonder weinig bij een arts. Dat is natuurlijk mooi meegenomen, want er zijn genoeg andere gevallen. Maar dit keer ging ik dus naar onze huisarts. Mijn stem was al voor de tweede dag op rij verdwenen, en mijn keel voelde aan alsof er een heel rijtje scheermesjes in scheermesjes

zaten. Zo nu en dan wat verhoging en hoofdpijn. Kijk, zolang iets nog hanteerbaar is met wat huismiddeltjes ga ik echt niet naar een huisarts. Dus aan de paracetamol,  ibuprofen, zout water gorgelen  enz. Maar het hielp niet, sterker nog: het werd erger. Dus naar de pil.  Maar ik had het kunnen weten. Ik kwam met lege handen naar buiten. Een virusje. Mijn lichaam moest het zelf maar oplossen. Dat zal allemaal wel, maar daar kwam ik niet voor. Ik wil gewoon aan het werk, en als zelfstandige kan ik moeilijk uren inleveren. Maar het hielp allemaal niks, ik kreeg geen recept mee. Neem maar eenparacetamol paracetamolletje. Blijkbaar een wondermiddel, want wie ik ook spreek, iedereen krijgtdit te horen. En dan denk ik met weemoed terug aan “vroeger”. Gewoon even naar de huisarts, medicijnen mee naar huis, en klaar. Maar nu moet het lichaam het zelf doen.  Ik had het kunnen weten. Ben ik er toch nog ingetrapt. Gelukkig hadden we thuis ook nog wat codeïne liggen zodat mijn hoestklachten al behoorlijk afnamen, maar ik blijf het vreemd vinden. Ga je eens naar de huisarts, krijg je niks. Nu ken ik wat mensen die bij iedere vage klacht al bij de huisarts zitten, en door hun geklaag ook nog middeltjes voorgeschreven krijgen. Blijkbaar klaag ik te weinig, of kom ik er te weinig. Hoe dan ook, inmiddels 3 slapeloze nachten gehad, met dank aan de nieuwe lichting huisartsen.

 

Geef een reactie