In 1980 betrokken wij onze eerste woning,  een oud woudhuisje van rond 1860.  Royaal erf, en in het buitengebied. Dus weinig buren.  En dan leef je heel anders dan wanneer je midden in een dorp woont.  Van huis uit zijn wij niet gelovig, en de 7^e dag mag dan wel een rustdag zijn voor velen, maar voor ons is het gewoon een dag zonder werkdruk.  Maar in het dorp zelf is dat heel anders. Broeksterwâld staat toch wel wat bekend om het geloof,  zeker na de erotische  escapades van dominee Rookhuyzen, en later de kerkelijk splitsing binnen de Chr. gereformeerde kerk. Voor buitenstaanders heet het dan al snel “een zwaar dorp” .  En dat zien wij dan weer bijvoorbeeld op zondag als de mensen naar de kerk gaan, en ons niet of maar amper willen zien, laat staan groeten. Maar goed, dat is ieders eigen beslissing.  Sinds een jaar of 8 wonen we weer op dezelfde plek als in 1980, alleen nu in een nieuwe woning.  En op zondag hangt bij ons gewoon de was op de lijn als het zonnig weer is, en lopen wij lekker in de korte broek door de tuin.  En het vreemde is dan nog dat het op een kwartiertje rijden al heel anders is, want wie bijvoorbeeld naar Earnewâld rijdt, of ietsjes verder naar Grou, komt in een heel andere wereld terecht:  Hier bestaat de zondagsrust niet, want hier  is het gewoon bere druk met watersporters en andere toeristen, en zijn de winkels gewoon geopend.  En dat is in onze regio nog steeds een zwaar hangijzer,  want  de gemeenteraden kunnen maar moeilijk tot beslissingen komen omtrent de openstelling van winkels op zondag.  Onder druk vanuit de bevolking en de middenstanders (vooral de grotere supermarkten en winkelketens)  zijn er nu mondjesmaat wat koopzondagen in Dongeradeel, en zitten omliggende gemeenten op het randje om het toch ook maar eens te proberen.  En van mij mag het, want wij hebben ons al een paar maal stevig verwonderd als we bepaalde personen zagen lopen in winkels op koopzondag.  Mensen die op zondag wel naar de kerk gaan (of gingen), maar daarna blijkbaar  vrolijk kleding gaan passen op zondag.  En die we dan later ook nog aan de wijn zien op een terras.  Natuurlijk mag dat van mij, maar ik begrijp het soms niet zo goed, want daar zijn personen bij die ons een aantal jaren geleden op zondag de tijd van de dag niet eens wilden vertellen, en bewust het hoofd de andere kant opdraaiden!   Afgelopen zondag was het geen koopzondag, maar wel prachtig mooi weer, dus wij in de zomerkleding  de zon in. En ineens realiseerde ik mij dat er achter ons tractoren bezig waren in het weiland om het hooi binnen te halen. We hoorden het monotone gedreun van de balenpers, en later het geluid van tractoren en shovels die bezig waren om de balen op te laden en af te voeren. Op zondag, en het duurde vrijwel de gehele dag.  Maar op een gegeven moment hoorde ik het gierende geluid van een cyclomaaier,  vanuit een andere richting. Men was dus bezig met het maaien van gras!  En ook dat duurde vrij lang.  En toen ik er later langs reed zag ik dat mijn veronderstelling helemaal klopte, want het ene na het andere perceel was gemaaid.  Nu weet ik van wie de landerijen om ons heen zijn, en dan verbaas ik mij er nog meer  over, want die mensen staan toch echt wel bekend in het dorp als gelovig. Sterker nog: zij hebben jarenlang functies bekleed  binnen hun kerk.  Maar blijkbaar is er een ommekeer bezig, en gaat geldelijk gewin toch voor het geloof.  Want hoe je het ook wendt of keert, hooi of kuilbalen binnenhalen is gewoon een vorm van geld.  En dan moet ik opnieuw aan mijn overleden vader denken, want hij was er heel resoluut in:  er is maar één geloof, en dat is geld. Geld gaat voor geloof.  Natuurlijk is dat heel zwart-wit, maar het lijkt erop dat hij toch gelijk gaat krijgen. Jongeren hebben het allemaal druk, en hebben die 7^e dag gewoon nodig om van alles en nog wat te doen.  Niet alleen recreatief, maar ook gewoon klussen en winkelen.  En in Broeksterwâld wordt nu dus ook op zondag gewerkt.  Van mij mag het,  want storend is het niet.