Openlucht zwembaden.

Enige tijd geleden kreeg ik een luchtfoto van het voormalige openluchtzwembad  De Woudfen van Dokkum aan de Badweg. De foto zelf is niet eens zo duidelijk, maar alles was heel herkenbaar voor iemand die er geregeld kwam. En ik kwam daar heel geregeld, omdat ik van mijn 12e tot mijn 17e  jaar in Dokkum  naar school ging, en dus veel omgang had met Dokkumer klasgenoten. Vaak gingen we na afloop van school nog even naar het zwembad, en ook geregeld in de weekenden en vakanties. In mijn lagere schoolperiode hadden we schoolzwemmen in De Nije Sanjes op de Boppewei. openluchtzwembad april 1986Het bad was bijna een kopie van Dokkum met de baden, een hoogzit voor de badmeester, een kassahokje, kleedhokjes in de buitenlucht, en een grote zonneweide of speelweide. Schoolzwemmen was toen nog verplicht, en het was er dan ook altijd druk met (lagere) schooljeugd. En ook als het geen mooi weer was, of als het eens wat miezerde, ging het zwemmen gewoon door. Een vrijwel identiek zwembad was te vinden bij de Groene Ster. Maar op een gegeven moment waren de baden “uit de mode” en was er nogal wat achterstallig onderhoud: losse tegeltjes op de vloer en aan de wanden, afbrokkelend beton en betontegels die schots en scheef lagen rondom de baden. Het werden financiële obstakels voor de gemeenteraden, en de overdekte zwembaden kregen de voorkeur.  En zo kon het gebeuren dat wij betrokken raakten bij de sloop van alle 3 hierboven genoemde zwembaden: Dokkum (Maart 1992),

Veenwouden en de  Kleine Wielen (Mei 1992). In die tijd verhandelden wij grote hoeveelheden gebruikte betontegels van 30 x 30 cm, en natuurlijk ook grindtegels in diverse afmetingen. En bij die zwembaden stikte het van de tegels, omdat dat toen eigenlijk de enige beschikbare bestrating was. En omdat bouwgrond toen nog relatief goedkoop was, werd er bij de aanleg van het bad niet gekeken op een metertje grond. Zeer brede wandelpaden naar de kleedhokjes, en ruim bemeten stroken tegels rond de baden, ook bij het pierenbadje. Vandaag de dag is dat niet meer denkbaar, en is alles voorzien van rubberen randen en rubberen matten e.d. maar in die tijd niet: beton, beton en nog eens beton. Het was dan ook geen wonder dat de hoofdaannemers ons destijds benaderden om de tegels over te nemen. Wij hadden de klanten, het vervoer en 25  3  1992opslagcapaciteit. En dus moesten we aan de bak: de duizenden betontegels moesten met de hand op pallets worden gestapeld, en daarna met een shovel uit het werk worden gereden om  ze daar vervolgens met de kraan te laden. Veel en zwaar werk. Maar dat is nu eenmaal ons beroep: zonder werk geen handel, en zonder handel geen werk. Van deze 3 sloopprojecten staat die van Dokkum mij nog steeds heel goed voor ogen, want het werd  één grote blubberzooi.  Het opstapelen van de tegels ging op zich wel goed, maar toen ze met een shovel uit het werk moesten worden gereden, begon de ellende. Door hevige regenval was de klei achtige grond veranderd in een bijna vloeibare massa waar je op laarzen al niet kon werken, en waar zelfs het zwaarste materiaal niet meer kon werken. Zelfs rupskranen moesten het afleggen tegen de natuur.Maar uiteindelijk werd de klus natuurlijk wel geklaard. Het tegenovergestelde hadden we overigens bij de Lytse Wielen: het was hoogzomer, bloedheet en bijna onwerkbaar. Iedere keer als ik nu naar Leeuwarden rij, moet ik denken aan die bloedhete dagen, waarbij we de lege zwembaden bijna  konden vullen met ons zweet. Maar het is inmiddels al weer vele jaren later, en in Dokkum werd direct na de sloop een nieuwbouwwijkje gerealiseerd op het oude zwembadterrein,  De Sanjes op de Boppewei bij Veenwouden werd het huidige Sanjesvertier en Plezier, en de locatie bij De Wielen werd  “het otterpark”  (Aqua Lutra en ook Aqua Zoo). De beide laatste locaties zijn er ter vermaak en lering, en Dokkum  als woongebied. Maar op alle drie locaties lag ooit mijn zweet.

Geef een reactie