Tot op het bot.

Enkele jaren geleden heb ik de levensloop van mijn vader beschreven, en al doende kreeg ik een enorme rij aan beroepen tegen die hij in zijn werkzame leven heeft uitgeoefend. Het was geen kwestie van 12 ambachten en 13 ongelukken, maar gewoon de dingen die hij allemaal heeft gedaan. Vanaf ongeveer 1965 heb ik alles nog wel redelijk voor ogen en zodoende kan ik mij nog een deel van zijn “kermis periode”PK Sorteren van Plavuizen herinneren, en ook de snackbar die we aan huis hadden, al bestond dat woord toen nog niet eens. Maar ook zijn onroerend goed handel en de verhuur van bijna 30 stacaravans op Ameland. Maar wat mij het meest is bijgebleven is  de handel in antieke bouwmaterialen, toen nog aan de Voorweg in Murmerwoude. Vele honderden malen ben ik met hem mee geweest op inkoop en om alles naar huis te slepen. En in het weekend vaak mee om spullen door heel Nederland te bezorgen. Het was een drukke tijd, vooral in de jaren 70 toen er een ware inhaalslag aan de gang was om oude panden te restaureren. En zo kon het dan ook gebeuren dat ik op mijn 10 jaar al bezig was om oude bouwmaterialen te verzamelen en dat ik op 12PK Leon. jarige leeftijd al meehielp in de verkoop. Op zich is dat natuurlijk geen prestatie: het ging gewoon zo. In maart 1980 hebben mijn broer en ik het bedrijf overgenomen. Maar stel nu eens dat mijn vader bijvoorbeeld een ander beroep had gehad met vrijwel geen fysieke werkzaamheden, zoals bijvoorbeeld een administratiekantoor. En stel nu eens dat wij dat toen ook van hem hadden overgenomen. Dat had mij ruim 40 jaar zware fysieke belasting gescheeld! Niet dat ik daar ooit ook maar 1 seconde spijt van heb gehad, maar het is wel een feit. Feit is namelijk dat ik last heb van het tunnelsyndroom in beide handen als gevolg van de miljoenen repeterende knijpbewegingen met mijn handen, dat ik binnen twee jaar beide knieën  heb moeten vervangen door mooie kunstwerkjes, en dat ik voor deze zomer op de planning sta voor een nieuwe rechter heup. Het ligt dan natuurlijk in de lijn der verwachtingen dat die linker heup ook bijna aan beurt is. Op zich vervelend, maar niet onoverkomelijk. Maar het komt natuurlijk wél door het feit ik zo’n 50 jaar in de zware bouwmaterialen heb gezeten omdat we het bedrijf van mijn vaderbk opslagterrein hoofdweg 18 achter hebben overgenomen. Is dit dan ook een deel van de erfenis? Ja en nee.  Ja omdat het van jongs af zo gegaan is, net als bij vele agrariërs , en nee omdat ik natuurlijk ieder moment had kunnen stoppen en omzien naar ander werk. Maar dat doe je niet omdat je nu eenmaal in die flow zit en bovendien omdat je met trots kunt vertellen dat je tweede generatie bent. En dan ben je best wel een beetje trots op hetgeen je mee bezig bent. En het “beroerde”is nog wel dat ik het altijd leuk heb gevonden en eigenlijk nog steeds.  En na 50 jaar verzamel ik dan ook nog  steeds dakpannen en bouwmaterialen. Maar toch denk ik achteraf wel eens: stel nu eens dat hij een administratiekantoor zou hebben gehad, of een juwelierszaak. Danbk dakp.museum lag ik nu niet half in de kreukels en had ik ook geen problemen om een immense verzameling dakpannen te bewaren onderdak te krijgen. Maar zo gaat het soms

Geef een reactie