Dat doet ze anders nooit.

Vorige week kregen we van onze buren een paar stekjes van een agave. “Het is geen winterharde plant, dus ’s winters even in de garage zetten”.  Op zich allemaal heel mooi, maar ik had direct al mijn twijfels, niet aan de buurmaan, niet aan de stekjes, maar aan het feit of deze twee nieuwelingen de winter wel zouden halen. Want wij hebben namelijk een hele eigenzinnige herdershond. Lief, waaks en zéér allert. Dat10 juni 2011 (7) bleek voorheen al op ons opslagterrein, want zodra er maar ergens iets was verplaatst of nieuw bij was gekomen stond zij er meteen weer bij. En dat is letterlijk met alles het geval. Lig je op je knieën onkruid te wieden, gaat ze met opzet over je handen lopen. Ben je sneeuw aan het vegen, bijt ze in de bezem. Wil je zand of grond opscheppen, gaat ze met een poot op de schep staan. Letterlijk overal moet ze met haar puntneus bovenop staan! En dat is dus met de tuin ook het geval. Alles wat in de tuin verandert, of er nieuw bij komt, is een soort prooi voor haar. Dat hadden we in voorgaande jaren natuurlijk al heel vaak gezien als we weer eens een vracht één jarige plantjes hadden opgehaald voor de bloembakken en potten. Ieder jaar presteerde zij het opnieuw om hier en daar de kleurige bloemen er letterlijk van af te bijten of zelfs hele plantjes uit de bakken te trekken! Een paar maanden geleden kwamen de eerste knoppen van wat narcissen boven de grond: het begin van de opgaande tijd richting zomertemperaturen.IMG-20220531-WA0000 Maar gele bloemen hebben we niet gezien, want ons langharig Duits herdertje kon het weer niet laten om alle knoppen er af te bijten!  De plant zelf bleef staan, alle bladeren bleven ongemoeid, maar de knoppen waren verdwenen! Letterlijk, want ze vreet ze op! Vorige week weer wat bloempotten gevuld met kleurige plantjes, en wonderbaarlijk genoeg liet onze Duitser snol ze dit keer allemaal met rust! Maar toen kwamen de agaves in pot. De volgende ochtend had mevrouw er weer aangezeten, en lag het plantje half naast de pot. Opnieuw geplant, en de  hond even op haar fout gewezen. En de dag erna konden we dat opnieuw doen!  Maar vreemd genoeg was dit hetzelfde plantje. En weer het plantje rechtop gezet, aangedrukt in de modder, en de hond even bijgepraat over haar probleem. Maar omdat ik de lol er ook nog wel enigszins in kan zien, hebben we de planten van plek verwisseld. En toen sloeg het eventjes één dag over. En vanochtend was het dus weer bingo. En vreemd genoegPrisca voor het raam weer dezelfde plant! Maar nu had ze het nodig gevonden om ook nog even wat stukjes van de plant te bijten, ondanks de stekelige punten aan de zijkanten van de bladeren. Dus, mocht iemand zich ooit afvragen waarom wij een vrij eenvoudige tuin hebben: wij hebben een eigengereide langharige Duitse herder met een geheel eigen visie van groenbeheer.

Geef een reactie