Doet ie het of doet ie het niet?

Deze week weer eens een bezoekje gebracht aan de rechtbank in Leeuwarden. Niet als verdachte of als gedaagde, maar als bezoeker van de publieke tribune. Normaal gesproken kun je hier gewoon plaats nemen, maar i.v.m. dat Corona gedoe moest ik mij vooraf aanmelden. Men wil gewoon niet teveel mensen in het gebouw en in deimages rechtszaal hebben. Voor sommige mensen is dit een leuke bezigheid en tijdverdrijf. Er komen heel veel soorten zaken voorbij en het is prachtig om te zien hoe het spelletje soms wordt gespeeld, maar ook hoe veel inzicht die rechters moeten hebben. Die tribune was voor mij niet onbekend, want een aantal jaren geleden heb ik daar deelgenomen aan een burgerforum waarbij we als burger een straf moesten geven aan zaken die ook daadwerkelijk behandeld waren door de rechtbank. Zonder de echte namen natuurlijk, maar de rest was echt. Deze forums werden door het hele land gehouden met als resultaat dat de straffen vanuit het publiek toch hoger uitvielen dan die van de echte rechters. Leuk om te doen en ook heel leuk om de argumenten van rechters te horen over debk knie foto onderbouwing van hun strafeisen. Maar dit keer had mijn bezoek toch ook wel een beetje een ander doel, want nu ik een kunstknie heb, met daarin een behoorlijke hap “metaal”, ben ik reuze nieuwsgierig wat er gebeurt als ik door zo’n poortje wandel van de beveiliging bij de ingang van het gebouw. Natuurlijk had ik wel een bewijs mee van dat kunstgeval met daarin alle benamingen etc, en had ik die ook nog eens op mijn telefoon staan, maar ik was nog nergens door zo’n detectiepoortje gelopen. Natuurlijk had ik thuis al eens geprobeerd of een magneetje ook zou blijven hangen aan de buitenkant op mijn vel, maar dat was helaas niet het geval. Want het leek mij geweldig om  dan een plat magneetje op het vel te zetten en daar dan weer een lepel of een vork aan te hangen. En dan met een korte broek natuurlijk. Humor. Of misschien ook wel slechte humor. En gisteren was het danimages (1) zover: met mijn nepknie door het poortje om te horen of alle toeters en bellen ook af zouden gaan en vooral ook wat dan de reactie zou zijn van het personeel. Nou, die toeters en bellen waren er zeker. Maar omdat ik beide loopkrukken mee had werd er niet eens op gereageerd! “Ja, dat hadden we al verwacht”. Maar die reactie had ik niet verwacht. Ik was in de veronderstelling dat men mijn bewijs wilde zien. Nee, niks van dat alles.  Nu schijnen sommige poortjes in winkels er ook wel eens op te reageren, dus als u mij ergens in en uit winkels ziet lopen zonder boodschappentassen, en zonder daar echt naar binnen te gaan, ben ik de poortjes aan het testen. Eens kijken of het personeel dan net zo simpel reageert als die bij de rechtbank. Misschien moet ik dan ook nog even snel de winkel uitlopen. Ach nee, toch maar niet. Ze hebben al zoveel moeite om personeel te krijgen.

Geef een reactie