De Oerfal

De Oerfal  –  De Overval.

We hadden de E-tickets al vele weken in huis, want dit was iets wat ik beslist niet wilde missen: een opvoering van  De Overval  als openluchtuitvoering op de plek waar het ooit écht heeft plaatsgevonden, De Blokhuispoort in Leeuwarden.  Ik was meteen enthousiast toen dit nieuws naar buiten kwam, want ik was al vele jaren een fan van de zwart wit film uit 1962. Een geweldige film over één van de grootste verzetsdaden uit de Tweede Wereldoorlog, met een geweldige rol bezetting: Rob de Vries, Kees Brusse, Piet Römer, Sacco van der Made en ga zo maar door.  En dan de locatie: één van de markantste gebouwen van Leeuwarden, en de plek waar dit heroïsche feit zich werkelijk afspeelde.

oerfal Dit grote gele gebouw is een top monument waar ik ooit al eens aan het werk ben geweest, en waar ik nadien nog twee maal binnen ben geweest. De eerste keer tijdens de Open Dagen van de Blokhuispoort,  en de tweede keer bij de afscheidsreceptie van mijn oom Jack Kooistra.

Ik had dan ook hoge verwachtingen van dit stuk, want de combinatie van alle feiten bij elkaar moest wel tot iets groots leiden, zeker gezien de enorme reclame voor dit stuk en de vele artikelen in de regionale kranten en de aandacht op Omrop Fryslân. Dat alle 9 voorstelling al uitverkocht waren was dan ook niet een echt wonder.  Maar eerlijk gezegd viel het ons toch behoorlijk tegen.  “Blokhuispoort open om 19.30 uur”  stond overal vermeld. Dat klopte ook, maar vervolgens moesten we tot 20.15 uur als slachtvee in de rij staan omdat de slagboom richting tribune gesloten bleef!  Natuurlijk met de bedoeling om alvast consumpties te gebruiken. Gezien het feit dat het merendeel van het publiek toch al  wat ouder was, leek ons dit niet echt een gelukkige keuze. En dat was niet alleen onze mening, want een groot deel van de bezoekers bleken echte fans te zijn van dit soort Iepenloftstikken, en de meesten waren dan ook niet gewend om 3 kwartier lang voor een slagboom te staan vlak voor de tribune.

Klokslag half negen begon de voorstelling, en 10 seconden later had ik al een vaag idee van wat ons te wachten stond. Want wat was het geval?  Er komen 2 Duitse soldaten op, maar op zo’n softe manier dat het totaal geen uitstraling had. Om toch maar een beetje indruk te maken horen Duitse soldatenlaarzen toch echt te stampen, zeker op de bestrating

oerfal 2 binnen de gevangenismuren, desnoods versterkt.  Maar wat mij echt vies tegen viel was het feit dat er een decor gemaakt was tegen de binnenmuur van het plein, en dat er verder totaal geen gebruik gemaakt werd van dit unieke gebouw. Misschien was mijn verwachting te hoog, of misschien zijn we jarenlang getuige geweest van soortgelijke voorstellingen in het dorpshuis van Broeksterwâld.  Eerlijk is eerlijk, wij hebben in ons dorpshuis grotere en ingewikkelder decors gehad dan nu in het Blokhuis.

Toneelvereniging ’t Moat Kinne  voert al jarenlang grote Iepenloftspullen op in de zeer beperkte ruimte van de oude gymzaal van ons dorpshuis De Pipegael. Eerst voorzichtig, maar uiteindelijk zeer groot en zeer inventief. Dit is dan vooral te danken aan de vele vernuftige decorstukken zoals draaiende decors, schuivende wanden, het gebruik van filmprojectie en noem maar op. Zelfs levend vee,  rijdende motoren en auto’s  hebben we voorbij zien komen. En juist hier in de Blokhuispoort was zoveel mogelijk geweest gezien de beschikbare ruimte. Maar jammer genoeg bleek dit niet het geval te zijn. En normaal gesproken moeten de spelers dan een toneelstuk over de streep trekken, maar ondanks de vele lovende kritieken vond ik het maar matig. Met uitzondering van Frans Planken die een prachtige rol neerzette als de SD’er  Albrecht.  Ook de uiteindelijke bevrijding van de 51 gevangenen was behoorlijk mat. Het was gewoon allemaal te mat. Natuurlijk hoort dat ook bij de setting en de donkere periode van het laatste oorlogsjaar, maar het viel ons echt behoorlijk tegen.

Gezien de grootse reclamecampagne, de indrukwekkende lijst met sponsoren, de locatie en het onderwerp moest dit een toppertje zijn. En dat werd het niet. Ik heb meer genoten van de geweldige locatie dan van het spel. En dat is echt jammer, want het gaat hier wel om één van de meest in het oog springende verzetsdaden van geheel Nederland: de bevrijding van 51 personen uit een gevangenis.  Het gebouw zelf kan ik nog jarenlang van genieten, en ook van de zwart-wit film uit 1962. Maar deze avond zal niet echt heel lang blijven hangen.

Echt heel heel  jammer.

Geef een reactie