Beginjaren 70 waren wij veelvuldig op “de Krûshoeke” te vinden. Zonder vooraf afspraken te maken was dit gewoon een plek waar we elkaar tegenkwamen, om daarna iets uit te vinden om de avond mee door te brengen. En soms was dat een bezoekje aan De Wingerd, een school voor bijzonder onderwijs. Niet op het terrein, maar vooraan bij de hekken. Wij hadden dan de meeste lol met die mongooltjes. Inderdaad, gewoon mongooltjes. Zo simpel was dat toen. Alles wat niet normaal was, had simpelweg het stempel van mongool. Dat er dan gradaties in zaten deed er niet toe. Gewoon allemaal mongooltjes. We hadden lol om hun domme uitspraken, hun slechte taalgebruik, hun handicaps en gewoon om het feit dat ze achter de hekken moesten blijven. Misschien was het ook wel andersom, dat wij buiten de hekken moesten blijven. Vandaag de dag zal zoiets waarschijnlijk niet meer mogelijk zijn omdat het woordje mongool alleen nog maar gebruikt mag worden als het met een hoofdletter wordt geschreven voor iemand uit Mongolië. Want zo door de jaren heen werden de benamingen voor dit soort kinderen en ouderen steeds liefelijker. Het waren niet meer mongooltjes en Downies, maar cliënten, gehandicapten, minder validen of mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt. Ander sausje, zelfde inhoud. En dan verbaas ik mij er iedere keer weer over dat er op TV programma’s verschijnen met dit soort mensen. Zo start binnenkort alweer een programma met dit soort mensen: Cupido Ofzo: een datingsprogramma voor mensen met autisme. Natuurlijk omdat dit soort mensen ook een kans moeten krijgen, en om te laten zien hoeveel problemen dit soort mensen ondervinden in hun zoektocht.  Maar het is gewoon het zoveelste programma over deze doelgroep, want we hadden immers ook al Johnny de Mol met Down met Johnny (hij doet het zo leuk op TV met dit soort mensen), en Restaurant misverstand waar we ons konden verkneukelen aan de missers van een groepje Alzheimer patiënten die een restaurant moeten runnen. En niet te vergeten: The Undateables, een datingsprogramma voor mensen met een ziekte, aandoening of beperking. En u mag het met mij eens zijn of niet, maar dit is toch gewoon een vorm van kijkcijfers halen? En voor de kijker is het toch gewoon een vorm van humor? Het is natuurlijk geen humor, het is de harde werkelijkheid van en voor al die mensen en hun familie. Maar voor anderen is het ook een kwestie van geen mooier vermaak dan leedvermaak. Voor mij staan dit soort programma’s vrijwel gelijk aan een bezoekje aan de dierentuin: aapjes kijken achter een hek. Deze dieren zitten achter een fysiek hek. De mensen uit al die programma’s zitten niet achter een hek, maar ondervinden wel de problemen van een onzichtbaar scherm wat bij hun aandoening, ziekte of beperking hoort. En om dan juist dit soort mensen uit hun dagelijkse werkelijkheid te halen en te gebruiken voor een TV programma vind ik ronduit slecht. Nu had ik het idee dat het niet slechter kon, maar in het afgelopen weekeinde was er dan iets op TV wat nóg slechter was: De Dansmarathon. Slechts enkele flitsen van dit programma waren voor mij al genoeg om er NIET naar te kijken. Wat een onzin. Nou ja, de laatste uren waren misschien nog wel leuk, want toen ik die dansende zombies daar zag moest ik toch wel even terugdenken aan die “mongooltjes van de Wingerd” in Damwoude. En dat heet nu trouwens Zorgcampus Damwoude.