Scoriabricks.

Vorige heb ik een kleine uitleg gegeven over koperslakkeien die in de bestrating liggen bij een woning in Broeksterwâld . De voornaamste eigenschap van deze keien en tegels is dat ze gemaakt zijn van afval van de verbranding van kopererts. Hier kreeg ik vrij veel reacties op. Logisch, want deze keien worden maar amper toegepast in Fryslan.  Maar er bestaat nog een soort klinker die geheel gemaakt is van afval: de28756_rhcbgie4zNfgRFbD3F_kof8kqMNwZDOKblpjfjW7KzU scoriabrick. In het begin van de jaren 90 zag ik ze voor het eerst tijdens een vakantie in de Achterhoek. Ik heb er destijds een paar van meegenomen voor mijn verzameling. Ze zijn loodzwaar, zien er gebarsten uit en hebben een blauwachtige gloed. Ik was er destijds heel blij mee, want ik zag het als een uitzonderlijk iets. Pas veel later zou het een artikel worden wat we geregeld op voorraad hadden. De Engelse scoriabrick: er is geen andere benaming voor deze markante straatsteen.  Al aan het eind van de 19e eeuw had men een groot probleem met het afval van ijzersmelterijen, want voor de productie van 1000 kg ijzer had men ook 1000 kg afvalslakken! Dit afvalmateriaal werd vaak gebruikt als een soort verharding in natte gebieden. Hierdoor ontstond het idee om er klinkers van te vormen. In 1872 werd in Engeland de TeesEWCaBrcXkAA_dkc Scoria Brick Company opgericht, en deze fabriek produceerde de kenmerkende klinker. Het afval werd gloeiend heet in een mal gegoten, en vervolgens nog 3 volle dagen nagestookt! Hierdoor ontstond een steen die vrijwel onbreekbaar was, waterdicht, zeer duurzaam (slijtvast en kleurecht)  en zelfs chemisch bestendig.  De stenen zijn dus inmiddels ruim 100 jaar en hebben nog steeds hun bijzondere uitstraling. Sterker nog, net als heel veel andere gebakken steensoorten worden ze alleen maar mooier naarmate ze ouder worden.  Het is jammer dat ze zo weinig in particuliere tuinen en bestratingen worden gebruikt, want het is werkelijk een zeer bijzondere steen, die ook heel goed te combineren is met andere gebakken materialen, maar ook met de goedkopere hedendaagse betonklinkers en stenen. Maar wie nuimages denkt dat de ontwikkelingen m.b.t. de verwerking van afval in bestratings materiaal stil staan, heeft het mis. Want in mijn verzameling  heb ik inmiddels ook een paar klinkers van geperst plastic.  Hoe dit spul zich in de praktijk gedraagt weet ik niet, want ik heb er nog nooit iets van gezien of gehoord. Maar ze bestaan wél.  Net zoals de plastic dakpannen en nokpannen van geperst afvalplastic.  Persoonlijk vind ik ze spuuglelijk, maar misschien staat het allemaal nog in de kinderschoenen en komen er verbeterde versies op de markt. Dat zou natuurlijk best kunnen, want er wordt intussen al gewerkt aan oplossingen voor de enorme hoeveelheden drijvend plastic in de oceanen. De tijd is er dus rijp voor.

Geef een reactie