Of ik ineens gelovig ben geworden? Nee, niet echt. Maar deze week kreeg ik een drietal voorwerpen in mijn bezit die min of meer met “licht” te maken hebben. Zo kreeg ik van iemand uit Broeksterwâld twee LP’s  van lokale koren. Niet dat dit nu mijn muzieksmaak is, of dat ik achter de inhoud kan staan, maar omdat het met ons dorp te maken heeft. Vele jaren geleden heeft Dorpsbelang het initiatief genomen om een dorpsarchief op te zetten. Er werd een brandwerende kast aangeschaft, en er werden wat boeken e.d. gekocht. Maar daar is het ook bij gebleven, en bovendien heb ik sterk de indruk dat dit archief ook niet echt de aandacht heeft van de huidige bestuursleden.  En daarom ben ik maar begonnen om mijn eigen archief op te zetten  omdat ik toch al heel erg bezig ben met de geschiedenis van ons dorp. Zo door de jaren heen zijn er heel wat boeken verschenen over ons dorp, platen en cd opnames geweest, en opnames gemaakt van de dorpsfeesten, playback shows  en natuurlijk de toneel uitvoeringen. Nu is het niet zo dat ik stad en land ga aflopen om alles te vinden, maar wat ik dan zo nu en dan tegenkom ga ik echt meenemen. En dat is niet om dorpsbelang  te passeren maar om de boel zeker te stellen. Van heel veel opnames heb ik wel fotomateriaal, maar nu ga ik dus op zoek naar de echte LP’s e.d.  Het derde item is van een hele andere aard, n.l. een zeer oude (gloei)lamp, gemonteerd met een porseleinen fitting rechtstreeks op een ijzeren contactdoos.  Nu ben ik een verwoed verzamelaar van dakpannen, maar de afdeling elektrisch is onderhand zo groot dat ik daar best een tentoonstelling van zou kunnen opzetten.  Hele gewone, alledaagse voorwerpen uit een recent verleden en ook hele bijzondere zaken die je bijna nooit tegenkomt. En dat is ook het geval met mijn laatste vondst. Op zich is het heel ongewoon, maar wie er een beetje kijk op heeft ziet direct dat dit zeker niet alledaags is.  Zo bestaat de zware porseleinen fitting uit twee delen, en is dit hele ding bevestigd op een ijzeren buis die voorzien is van een graad. En die zit dan weer rechtstreeks in een oude ijzeren contactdoos. Deze werden vroeger natuurlijk niet weggewerkt en aan het zicht onttrokken, maar werden duidelijk zichtbaar aan wanden en plafonds gemonteerd. Dit exemplaar heeft hoogstwaarschijnlijk aan een balk gezeten waardoor de lamp direct naar onder scheen. Heel gewoon en toch heel bijzonder. Maar dat is eigenlijk met heel veel materialen zo.  Vaak zijn ze afgekeurd omdat er nieuwe en veiliger varianten komen waardoor dit soort spulletjes vervangen worden en daarna weggegooid. En dat gebeurt zo veelvuldig dat sommige doodnormale dingen zeldzaam worden. Een goed voorbeeld hiervan is de muntmeter. Een meter waar je eerst een muntje in  moest gooien voordat je stroom kreeg. Muntje op? Dan geen stroom. Ouderen herkennen dit meteen maar als je er nog eentje zou willen zien valt dat nog niet mee. Drie totaal verschillende voorwerpen, maar toch ben ik er heel blij mee.