Vandaag de dag is het heel gewoon dat er ergens in een kledingzaak een tafel staat waar al die wachtende mannen even kunnen zitten: krantje lezen, bakje koffie etc. En zo zat ik dus gisteren ergens in het mooie Dokkum aan zo’n tafel de krant te lezen. Nu stond deze tafel recht tegenover de pashokjes, en eerlijk gezegd kan dat best humoristisch zijn. Niet de tafel, maar het gedoe rond die pashokjes, en vooral de reacties van de verkoopsters, vrienden of familieleden die naast die pashokjes staan te wachten om uiteindelijk hun mening te geven over de nieuwe outfit. Althans, dat kan. Soms zijn er mensen die gewoon wat passen, en het kopen, ongeacht de mening van een ander. Maar er zijn ook mensen die zó verschrikkelijk onzeker zijn dat ze volledig afgaan op de mening van degenen die naast het hokje staan. En dat was dus gisteren het geval, en ik heb na ongeveer één minuut de krant weggelegd, en mij hogelijk verbaast over een jongedame van rond de 20 jaar. Behoorlijk lang, pukkelig gezicht en zonder al teveel model. Zeg maar rustig lang en mager. De verkoopster liep af en aan met van alles en nog wat, en de haakjes in het pashokje  hingen vol met kledingstukken die misschien wel in de smaak vielen. En uiteindelijk viel de keuze op een truitje, en konden de bloesjes allemaal weer terug in de winkel. En opnieuw werd een scala aan truitjes naar het hokje gesleept, en wonderbaarlijk genoeg kwam er een eindbeslissing: een nauwsluitend truitje met een zeer hoge kol, zodat ze optisch gezien nog langer werd. Nu nog de juiste maat vinden, “want deze is te groot”. Nu had ik zelf het idee dat haar lichaam bijna vacuüm werd getrokken door het truitje, maar er werd een maatje kleiner gehaald. En dat bleek dan de goeie te zijn. Het truitje zat veel te strak, en daardoor stond de stof als het ware enigszins open waardoor het iets doorschijnend werd en haar bh’tje duidelijk zichtbaar werd. En opnieuw begonnen de vertwijfeling toe te slaan, en opnieuw stond ze voor de spiegel. “Moet ik anders even een foto van je maken?” vroeg haar moeder. En dat gaf uiteindelijk de doorslag, want toen ze de foto bekeek riep ze ineens “Ja, nu heb ik een beter totaalbeeld”. En ik heb vol verbazing nog eens naar de afmeting van de spiegel gekeken. Was die spiegel dan te smal, of niet hoog genoeg?  De spiegel was ongeveer 200 cm hoog en naar schatting ongeveer 60 cm breed. En dat was langer en breder dan haar maatje 36-38. Dolblij met haar nieuwe aanwinst liep ze naar de kassa. De verkoopster maakte het pashokje leeg, en ik heb nog eens gekeken of ze het nu ook echt ging afrekenen of dat er opnieuw nog iets gepast moest worden. “Dit wordt het?” vroeg de vrouw bij de kassa. Het meisje keek haar moeder nogmaals vragend aan, en die was gelukkig  heel rap met haar antwoord:  Ja, deze is goed. De dag ervoor had ik zelf twee spijkerbroeken gehaald, en ik heb het niet precies bijgehouden, maar het zal iets van een paar minuten zijn geweest. Volgens mij is kleding passen iets wat in het DNA zit, en is dat bij sommige mensen een soort afwijking. Althans, dat denk ik na deze gewaarwording.